Kunt u dat?
Afgelopen week heb ik een proefrit gemaakt in een elektrische rolstoel. Er moest op papier komen te staan dat ik geestelijk en lichamelijk in staat ben om zo'n ding te kunnen besturen.
Nu moet je weten dat ik jarenlang kraandrijver ben geweest en een paar jaar als shovelmachinist heb gewerkt. Allemaal beroepen waarbij de bediening met een soort joystick gedaan wordt. En één van mijn vele hobby's was vliegen met mijn drone, ook dat gaat met joysticks. De besturing van de rolstoel met een joystick is dus op zich geen probleem. Alleen mijn reactievermogen is te langzaam om nog met een drone te vliegen. Maar een rolstoel gaat langzaam en kan niet neerstorten en daarom heb ik deze test met vlag en wimpel doorstaan. Het rijden met de rolstoel was echt een fluitje van een cent. Alleen de verkeerde rugleuning en het ontbreken van een hoofdsteun hield mij tegen, anders had ik hem gehouden.
Waar ik zelf echt helemaal verbaasd over ben, is het heerlijke gevoel van vrijheid. Het gemakkelijk bewegen zonder immense inspanning. Op zo een moment voel je pas hoeveel inspanning en moeite alles kost. Ook mijn vrouw Wendy zag het en stond met tranen in haar ogen. De progressie van PLS was altijd langzaam en dan ga je min of meer wennen aan het feit dat alles steeds meer moeite kost tot het niet meer gaat. Het laatste jaar ga ik echter sneller achteruit en het lopen is bijna niet meer te doen. En dan bedoel ik niet met boodschappen doen, maar bijvoorbeeld 10 meter buiten uit de achterdeur zonder hulpmiddelen zoals een rollator. Als je dan merkt dat het ook gemakkelijk kan, dan staat daar tegenover dat je opeens beseft dat het nu wel heel moeilijk is gaan worden. Dat is denk ik ook het moment dat je gaat beseffen dat het verstandig is om een hulpmiddel te gaan gebruiken zoals een elektrische rolstoel. En in plaats van dat het dan voelt als weer een stap slechter, overheerst het bevrijdende gevoel dat het vanaf nu een stuk gemakkelijker gaat worden en veel minder energie gaat kosten. Het gekke is ook dat het zowel voor mij als voor mijn vrouw een stuk onzekerheid weg neemt. Onze huidige situatie voelt niet langer als een eindstation, door een elektrische rolstoel te gebruiken komen er weer mogelijkheden. Misschien krijgen we een klein stukje terug van wat we jaren terug zijn kwijtgeraakt.
Als ik nu achteraf zie dat andere mensen een elektrische rolstoel gebruiken omdat ze zonder niet zelfstandig door een winkel kunnen, dan ben ik wel een beetje laat met deze stap. Ik kan al jaren niet meer zelfstandig ergens naar toe. Ik denk ook nu ik dit ervaren heb dat ik hem zelfs in huis ga gebruiken, het ligt eraan hoe comfortabel de stoel is.
We moeten nu eerst afwachten wat en wanneer er geleverd kan worden. En dat niet alleen, we moeten ook vervoer gaan regelen voor een elektrische rolstoel want die past niet in de auto. Nu ik niet meer de beschikking heb over een gewone rolstoel, hoop ik dat het binnenkort mogelijk is om met de rolstoel taxi te gaan. Dan kan ik zo lang met mijn handige scootmobiel naar het revalidatiecentrum want die zit veel beter dan de rolstoel die ik tot nu toe gebruikte. Komende week gaat Wendy verder met bellen en zoeken naar de juiste personen om alles voor elkaar te krijgen. Het staat allemaal al op papier maar nu moeten we nog mensen in beweging zien te krijgen…
[tot de volgende]