De grote verwarring.

De afgelopen week is er veel gebeurd en veel besproken over hulpmiddelen e.d. Natuurlijk ben ik blij dat het eindelijk op gang komt maar het is ook heel confronterend. Er worden hulpmiddelen aangevraagd waar ik misschien nog niet 100% aan toe ben. Misschien wel lichamelijk maar niet geestelijk.

Het probleem is de dagelijkse verwarring van ziek zijn en vooral het beseffen. Ik besef niet dat ik ziek ben, maar ik weet het wel. Gisteren was bijvoorbeeld een drukke dag en ik ben gisteravond bij de TV in slaap gevallen. Vannacht nog even uit bed geweest maar verder heel vast geslapen. Vanochtend heb ik ontbijt gemaakt terwijl Wendy de paarden buiten zet. Dan laat ik het ontbijt in de keuken staan want dat neemt Wendy later mee, ik kan dat niet meer. Ik ga nog even op het bed zitten met mijn telefoon. Als ik dan onderuit zit en ik beweeg en praat niet, dan voel ik me niet ziek. Ik heb het gevoel dat ik straks lekker even in de tuin wat wil gaan doen of aan de auto. Alleen mijn verstand zegt op de achtergrond dat het waarschijnlijk niet gaat lukken. Als er nu iets is, heb ik het gevoel dat ik gewoon op kan staan en bijvoorbeeld de trap op kan lopen en kan ingrijpen.

Maar dan komt Wendy binnen en vraagt iets, als dan wil antwoorden komt mijn probleem met spreken om de hoek kijken. Na het ontbijt doe ik de afwas en geef de hond eten. Ik schuifel daarna naar mijn stoel en ben blij dat ik zit, het besef is er weer.

Ik zeg nog steeds dat ik even een bezem door de stallen haal om in beweging te blijven. Maar als ik eerlijk ben doe ik het soms nog een beetje, lang niet meer zoals ik dat nog steeds in mijn hoofd heb. Vandaag heb ik even een hooinet gevuld en bij de beesten gekeken terwijl ik op mijn scootmobiel zat en een stukje met de rollator gelopen. Daarna even eten en een kop koffie, ik heb moeite met zitten en mijn hoofd rechtop te houden, Ja het is echt niet goed, ik ben ziek.

Nu eerst maar even op het bed liggen want ik wil vanmiddag in de douche en dan zit mijn dag er wel weer op voor vandaag. Iedere dag moet ik blijkbaar even ondervinden dat ik ziek ben om het te kunnen beseffen. Dat maakt het ook zo moeilijk om aan te geven hoe en wat voor hulp ik nodig heb bij iets wat ik vanmiddag of morgen ga doen. Wendy heeft mij al geschoren zodat ik dat niet met een mes onder de douche hoef te doen, dat scheelt al weer. Ze gaat straks even naar de Action maar ik ga niet mee, dat trek ik niet, misschien ooit met een fatsoenlijke rolstoel met een goede rugleuning en hoofdsteun.
Ja hè ik ben ziek….

[tot de volgende]