Mijlpalen,
Ik kreeg van artsen en neurologen altijd de vraag: "struikelt u wel eens?” Nee, ik struikel nooit want ik kan alleen nog langzaam schuifelen en we hebben zo een klein huis dat wanneer ik mijn evenwicht verlies, ik me altijd wel ergens aan vast kan houden.
Onbewust is dat struikelen een soort mijlpaal geworden, als ik begin met struikelen en vallen dan ben ik de pisang. Maar ondertussen is er al heel veel veranderd in mijn fysieke mogelijkheden waar ik min of meer aan voorbij ga terwijl ik het vallen in de gaten houdt. Het werkt ook niet mee aan het besef dat wanneer ik op een comfortabele stoel zit te lezen of iets op de PC zit te kijken ik geen erg heb in mijn beperkingen. Pas als ik op wil staan, mijn koffie wil pakken of iets wil zeggen dan is het er weer.
Maar gisteren was denk ik een dag om niet te vergeten, ik had namelijk iets te veel gedaan waardoor ik ernstig belemmerd werd in mijn mogelijkheden. Wendy ging boodschappen doen en ik lag even op het bed. Ze zei nog toen ze wegging “blijf lekker nog even liggen, rust lekker uit”. Na ongeveer 45 minuten dacht ik, ik moet naar de WC, dan kan ik Wendy misschien even helpen met de boodschappen. Nog niet zo lang geleden hielp ik de boodschappen nog uit de auto dragen, maar dat gaat niet meer. Maar wat ik ook probeerde, ik kon met geen mogelijkheid rechtop komen om van het bed te stappen. Zo stijf als een plank en als een vis op het droge lag ik daar, de hond keek nog even op maar daar bleef het bij. Helemaal alleen op het bed, ik kon niet naar de WC of naar de deur, ik was niet eens in staat om van het bed te vallen.
Ja en nu? Is dit dan weer een mijlpaal? Een klein tipje van de sluier, een glimp van wat ons te wachten staat? Tot nu toe is het wel zo gegaan, eerst een beetje en langzaam steeds erger tot ik maatregelen moet nemen of aan moet passen.
Wendy kwam thuis en ik kwam niet om te helpen met de boodschappen. De hond was blij en verder bleef het stil. Ik kan ook niet roepen en een whatsapp bericht sturen is weer overdreven vind ik. Dus na verloop van tijd riep Wendy “gaat het goed?”. Nee, ik kan niet van het bed en ik moet naar de WC! Een klein zetje is dan genoeg om tot zitten te komen en vandaar uit kan ik terwijl ik me vasthoudt aan de kast op gang komen en naar de WC schuifelen.
Ik struikel nog steeds niet, maar kan soms niet of moeilijk opstaan van het bed. Ik maak nu constant gebruik van een rollator en scootmobiel. Ik eet kleinere porties omdat het eten anders koud is voordat ik het op heb. Maar struikelen, welnee, dat doe ik niet. Misschien moet ik het bereiken van mijlpalen een beetje bijstellen…
Ondertussen komt de postbode met een hele stapel brieven van de Duitse zorgverzekering. In totaal 7 brieven, waarvan 2 voor Wendy. In iedere brief staat de toezegging van 1 item en een brief met de uitleg over eventuele kilometer vergoeding. Ik krijg in de nabije toekomst een elektrische rolstoel, volgende brief, en een papegaai voor boven het bed. Nog twee brieven te gaan,oh en een elektrisch verstelbare lattenbodem en de laatste brief een douche stoel. Nou dus het bovenstaande probleem van niet op kunnen staan uit bed lijkt getackeld te gaan worden, voorlopig.
[tot de volgende]