Move it or lose it, mijn vrouw Wendy las mij dat vanochtend voor toen ze op een PLS forum zat te lezen. Het is iets wat ik al jaren zeg en nu blijken er veel meer mensen te zijn die volgens dat princiepen hun hoofd boven water proberen te houden. Ik had nog nooit gehoord van de zin “move it or lose it” maar het zegt eigenlijk alles, mijn huidige levensfilosofie in één korte zin.

Ik zal proberen uit te leggen hoe het voor mij persoonlijk werkt ten aanzien van de PLS. In eerdere blogs heb ik het al eens gehad over wat er gebeurt wanneer ik te lang door ga met welke lichamelijke belasting dan ook. Een paar jaar geleden kon ik nog ongeveer honderd meter lopen en daarna ging ik steeds langzamer en dat eindigde dan in schuifelen, al waren de eerste honderd meter ook al langzaam maar altijd nog sneller dan schuifelen. Tegenwoordig is dat nog 20 meter en op goeie dagen misschien 30 meter maar daarna is het schuifelen geblazen, vandaar dat ik steeds meer gebruik maak van mijn scootmobiel. Zo werkt het ook met staan, zitten en praten, bijvoorbeeld na en tijdens het eten krijg ik steeds meer moeite met praten omdat mijn mond stijf begint te worden etc.

Ik ga dus achteruit, ik ben gestaag aan het inleveren en kan na een steeds kortere belasting steeds minder en toch is “move it or lose it” belangrijk voor me. Het is volgens mij persoonlijk belangrijk om te blijven bewegen maar niet te. En dat is nu juist het moeilijkste aan alles want wanneer is het “te”? Het is niet altijd een kwestie van te lang lopen, te veel praten, te lang zitten op een ongemakkelijke stoel of te lang door gaan met een struik snoeien in de tuin. Soms is het een combinatie van oorzaken die ik me van te voren niet bewust ben. Dan heb ik gisteren al iets te veel gedaan of het is vandaag veel kouder of er gebeurt iets waar je geen grip op heb of alles tegelijk. Het gevaar is dat ik door verschillende oorzaken zo ver onderuit ga dat het niet meer hersteld zoals het voor de activiteit was.

Maar bang worden en helemaal niets meer doen is nog erger, tenminste zo voelt dat. Ik ga iedere ochtend al meer dan 20 jaar 7 dagen per week naar buiten om de dieren te verzorgen. Dat zijn door de jaren heen fretten, honden, katten, wasberen, vossen, paarden en alpaca’s geweest (dat kun je zien op ons YouTube kanaal). Op dit moment hebben we nog 3 honden, 3 pony's, 3 katten en wat Ragdoll katten. Ik ga iedere ochtend na de afwas even zitten en dan de stallen vegen, omdat ik dat gewend ben voelt het goed. Ik gebruik de bezem om te bewegen en om mijn evenwicht te bewaren zo beweeg ik mijn hele body iedere ochtend en loop een stapje opzij, achteruit en weer vooruit en tegelijkertijd wordt de boel wordt netjes – twee vliegen in één klap. Voorheen bracht ik ook nog hooi en water naar het weiland maar dat gaat helaas niet meer. Het punt is dat sommige dagelijkse handeling zo zwaar gaan worden dat ik niet genoeg meer herstel waardoor het andere dingen in de weg gaat staan en dan moet je stoppen. Het vegen is mijn dagelijkse routine om het gevoel te hebben dat ik toch nog iets kan doen om in een soort van conditie te blijven. Als ik daar nu mee stop omdat ik daar geen zin meer in heb of geblesseerd raak en tijdelijk moet stoppen dan raak ik de kracht en conditie kwijt en dat krijg ik nooit meer terug – Move it or lose it.

Ik ga er mee door tot ik daar niet meer voldoende van herstel en dat ik dan de rest van de dag niets meer kan doen en zelfs het om de dag douchen te veel is.

Maar is het dan beslissen en/of accepteren dat het niet meer gaat? Ik heb van nature de drang om gelijk de strijd aan te gaan wanneer iets niet lijkt te kunnen en dat maakt het lastig om te accepteren want ik heb altijd de drang om een manier te vinden dat ik iets toch voor elkaar krijg.
Als voorbeeld het snoeien van een struik in de tuin, normaal een klusje van 15 minuten met opruimen mee. Wat doe je als je met veel moeite naar de struik loop en de weg terug een hele uitdaging wordt? Is het dan iets wat je niet meer doet of neem je de scootmobiel? Ik kies voor het laatste maar dan is het knippen van de takken te zwaar, stop je dan of zorg je voor een grotere of elektrische tang? Wederom zal ik voor het laatste kiezen maar dan, de takken opruimen.. Het bukken en de takken opruimen gaat niet, dan is het tijd om hulp te vragen. En zo kun je best nog lang door gaan met een activiteit door steeds weer aan te passen. Maar dan komt er een moment dat je weer naar binnen gaat en nauwelijks nog kunt lopen en moeite heb met bijvoorbeeld het eten van je bord scheppen en praten omdat je een struik heb gesnoeid. Moet je dan accepteren dat het niet meer gaat of beslis je dat het verstandig is het snoeien niet meer te doen? Ik weet wanneer ik er mee stop het nooit meer terug gaat komen, er komt nooit meer een moment dat het opeens wel weer gaat “move it or lose it”.

[tot de volgend]