Acceptatie van je lichamelijke beperkingen is een raar proces. Eigenlijk lijkt het wel een beperking bovenop een beperking.

Het accepteren dat je iets niet meer kunt  kan door verschillende factoren beïnvloed worden. Zo kan het zijn dat je eenvoudig je hoofd laat hangen en zegt laat maar het lukt toch niet. Of je hebt er zo hard aan gewerkt en toch lukt het nog steeds niet. Maar het kan ook zijn dat een specialist je uit kan leggen waarom iets niet meer lukt. Of je krijgt een diagnose waardoor alles en stuk duidelijker wordt.

Daarnaast spelen zaken mee zoals hoe sta je in het leven en wat wil je bereiken. Heb je mensen of huisdieren die afhankelijk van je zijn. Gaan er zaken uit de hand lopen door dat je bijvoorbeeld de tuin niet meer kunt onderhouden. Of ben je bang om mensen kwijt te raken omdat je niet meer voor ze kunt betekenen zoals je dat eerst wel deed..

In mijn geval was het decennia niet duidelijk wat er aan de hand was. Er werd gezegd dat mijn belastbaarheid gewoon te laag was geworden na het verwijderen van mijn dikke darm. Daarom was het logisch dat ik in een revalidatiecentrum ging werken aan mijn belastbaarheid. Helaas werkte dit alleen maar averechts. Maar toch bleef dat in mijn hoofd dwalen en bij letterlijk alles wat ik deed dacht ik " kom op dat moet ik gewoon kunnen". Wat uitdraaide op een eindeloos gevecht met mezelf. Iedere keer weer over de grens en gevloerd in bed. Op een gegeven moment werd dat mijn acceptatie, het feit dat ik een paar dagen gevloerd was na een flinke inspanning.

Maar nu..
Ik heb een diagnose en de progressie gaat snel de laatse periode, in plaats dat ik gevloerd ben na een inspanning ben ik nu vooral gevloerd. Ik ben gevloerd en heel soms kan ik een inspanning uit de kast halen, daar komt het op neer. Soms wordt ik ‘s nachts wakker en kan ik niet slikken omdat mijn mond uitgedroogd is dus daar verandert ook iets. Ook gebeurt het dat ik ‘s ochtends wakker wordt en helemaal niet kan praten Al lukt het even later wel maar dan net alsof ik dronken ben en heel langzaam. En vandaag kan ik nauwelijks lopen ook dat gaat gestaag achteruit. Maar de strijd met mezelf ben ik ondertussen aan het opgeven. Niet dat ik depressief denk van “het heeft geen zin” maar ik leg mij neer bij de strijd en dat voelt ontspannen.

Ik zal uitleggen hoe het kwartje deze week echt viel. Afgelopen week kwamen er vrienden op visite, de laatste keer dat ze hier waren kon ik nog redelijk praten maar dat was nu wel anders. Onbewust en onbedoeld ging ik mijn uiterste best doen om het één en ander te vertellen. Ik deed mijn best om zo verstaanbaar mogelijk en zo snel mogelijk te spreken wat uitmonden in traag gehakkel en praten alsof ik dronken was. Buiten dat, het koste het me ontzettend veel kracht en moeite en ik was bezig alsof het een wedstrijd was.

Na verloop van tijd zei onze vriendin “hé je begint nu wat beter te praten” waarop ik gelijk probeerde te analyseren wat er dan nu anders was dan in het begin van het bezoek. En dat was dat ik door het gevecht om goed te praten uitgeput was geraakt. Ik kon alleen nog rustig zachtjes en langzaam praten en dat ging beter dan wanneer ik het ging forceren. En zo is het mijn halve leven ondertussen gegaan met o.a. lopen, staan, zitten en omdraaien in bed. Zoals ik eerder schreef “wanneer zeg je dat het niet meer gaat” nou als het echt niet meer gaat en dat moment komt vanzelf. Op een gegeven moment was ik zoveel moeite aan het doen om te blijven praten dat het probleem daardoor juist erger werd. En dat is mijn moment om te zeggen dat het niet meer gaat, de inspanning loont niet meer en ik moet mij er bij neerleggen – accepteren.

Rustig en langzaam steeds langzamer, het is niet anders. Ook bij het lopen denk ik dat het moment er aan staat te komen dat het niet meer gaat. Tot dat moment schuifel ik nog langzaam door de stallen met mijn bezem want zolang ik schuifel en niet omval gaat het nog, dat heb ik al geaccepteerd..

[tot de volgend]