Niets gaat even snel
Ik ben opgegroeid in de 60's en 70's in Noord Holland, mijn vader was altijd zelfstandig geweest en mijn opa en oom ook. Later ging mijn vader die in het grondverzet werkzaam was in een staalfabriek werken. Dat gaf wat meer sociale en financiële zekerheid. In het begin wist hij niet wat hem overkwam, alles ging op zijn nieuwe werk zo langzaam dat hij uitgerust thuis kwam. Het was niet te vergelijken met zijn werk als zelfstandig ondernemer. Naast zijn werk op de staalfabriek was hij een ster in het repareren en onderhouden van auto's wat hij achter het huis in een garage met smeerkuil tot in de late uurtjes deed. Ik hielp hem daar bijna dagelijks waar hij dan nog altijd de gedreven zelfstandig ondernemer was. Alles moest snel tijd is geld als een chirurg riep hij "13" en dan wist ik wat hij nodig had. Of ik kreeg de opdracht om koffie zetten voor de klanten en op zaterdag de garage schoonmaken om een zakcentje te verdienen.
Zo kreeg ik ook het tijd is geld principe met de paplepel ingegoten en ik vond het dan ook heerlijk om één van de snelste kraandrijvers te zijn en om lekker door te rijden met de auto en als dolle over het water oppervlak te vliegen met waterskiën.
Maar vooral de laatste 15 jaar ga ik steeds trager door de PLS. De kinderen naar school brengen toen ze klein waren werd op het laatst een uitputtingsslag. Vooral in de winter als ik eerst ijs moest krabben was het een hele opgave. De kou voor iemand met PLS is een trigger die er voor kan zorgen dat je dagen uit de running bent. Tegen de tijd dat de kinderen pubers waren geworden was voor mij met de PLS en mijn vrouw met MS de koek helemaal op. De tijd was gekomen dat ze met het openbaar vervoer moesten gaan reizen.
De jaren daarna ging het lopen steeds moeizamer, ik begon vol goede moed maar geleidelijk aan kwam ik steeds eerder in de problemen. En zo ging het later ook met rechtop blijven zitten. Even ging het goed maar al gauw werd het een workout waarna ik niets meer kon, niet meer lopen of zitten.
Maar in mijn hoofd en hart ben ik nog steeds dat jochie dat bij het horen van "13" gelijk ringsleutel 12/13 pakt. Wanneer mijn dochter zegt dat het schrikdraad bij de paarden niet werkt wil ik gelijk op springen en aan de slag. Maar dat kan ik niet meer dus doe ik het op mijn gemak de volgende dag, tenminste dat is de bedoeling. Maar de volgende dag moet het wel gebeuren vind ik. Dus probeer ik zoveel mogelijk gereedschap waarvan ik weet dat ik het nodig kan hebben mee te nemen zodat ik niet onnodig heen en terug moet. Maar dan zit het om wat voor reden dan ook tegen. De tijd is geld opvoeding samen met het gevoel dat het nu klaar moet want ik red het niet langer zorgt ervoor dat ik te lang door ga.
En dan opeens blijven de paarden iets verder bij het hek vandaan, ze voelen dat het schrikdraad werkt zonder dat ze het aangeraakt hebben. Mijn job zit er op, ik ben voldaan mijn vrouw zegt "ga jij maar naar binnen ik ruim wel even op" ze weet al lang dat het weer eens te veel was. Ik strompel schuifelend terug naar huis stijf als een plank. De laatste 5 meter gaat de bestrating licht omhoog maar voor mij is het de Mount Everest. De komende dagen of weken moet ik herstellen, dan hoop ik weer beter te kunnen praten, lopen, zitten en mijn handen en armen weer beter te kunnen gebruiken. Nu maar hopen dat er niet nog iets stuk gaat....
[tot de volgend]