Deze blog gaat over onze ervaringen en verschillen tussen Nederlandse en Duitse artsen, dokterspraktijken en ziekenhuizen.

Wij wonen sinds 2007 in Duitsland, net over de grens. Gedurende mijn leven ben ik in verschillende Nederlandse ziekenhuizen geweest voor onderzoek, controle en of behandeling zoals : Beverwijk, Amsterdam, Alkmaar, Den Helder, Nijmegen, Groningen, Scheemda en Utrecht. Mijn vrouw is vanwege o.a. haar MS in Diverse Duitse ziekenhuizen geweest zoals: Westerstede, Leer, Emden en Wener en ook voor de kinderen hebben we diverse dokters en ziekenhuizen gezien. Het is daarom de hoogste tijd om onze “persoonlijke bevindingen” eens op te schrijven.

Natuurlijk zijn er ongeacht waar je bent altijd artsen waarmee het wel klikt en waarmee niet dat is een persoonlijke ervaring afhankelijk van heel veel factoren. Dus daar ga ik verder niet op in, maar er is wel een heel groot (ook volgens Duitsers) verschil in de beide systemen en cultuur.

Het opvallendste is dat er in Duitsland een heel groot verschil bestaat tussen de benadering van particulier verzekerde en zeg maar ziekenfonds verzekerde. De wachttijden voor een afspraak zijn anders, het eten in het ziekenhuis en de kamer. Wanneer je in Duitsland bijvoorbeeld een afspraak wilt bij een specialist zoals een oogarts of een gynaecoloog en je krijgt een computer aan de telefoon dan kun je dit zelf uit proberen. Wanneer je aangeeft dat je ziekenfonds verzekerd bent zijn de wachttijden tot soms wel 2 jaar voor een oogarts of je kunt helemaal geen afspraak meer maken. Geef je aan dat je particulier verzekerd bent dan heb je keuze uit verschillende dagen en tijden in de komende 3 maanden.

Ook in contact proberen te komen met een ziekenhuis of specialist is een wereld van verschil. In Duitsland zijn bijna alle specialisten zelfstandig en gehuisvest in één of ander herenhuis in de stad. Het telefonisch bereiken er van is vaak een hel omdat de assistenten onderbezet zijn en slecht één telefoon lijn tot hun beschikking hebben. Het is daarom niet vreemd dat je dagen lang aan het proberen bent om iemand aan de lijn te krijgen, vandaar dat de meeste Duitsers in de auto stappen en er naar toe rijden.

Terwijl het in Nederland gebruikelijk is dat een specialist in het ziekenhuis gestationeerd is en je eigenlijk altijd wel iemand aan de lijn krijgt of je wordt terug gebeld.

Een ander groot verschil is dat je in Duitsland soms verplicht contant geld mee moet brengen voor een behandeling. Wil je bijvoorbeeld (zoals mijn dochter) onder narcose wanneer er vier verstandskiezen worden getrokken dan moet je € 300,= contant mee brengen. Wanneer de kaakchirurg zegt “ik wil het alleen doen als je een 3D echo laat maken” en dat moet je zelf betalen hup € 180,= contant. Je kunt vaak niet pinnen gewoon zelf even langst de flappentap, en ja je krijgt een kwitantie…. Maar ook voor mijn vrouw hebben vrienden wel eens 200+km afgelegd om nog snel contant geld te brengen voor een ingreep.

Hierdoor is de benadering van patiënten ook heel anders, in Duitsland ben je als verplicht verzekerde een lastige goedkope klant en wordt er gevraagd of je contant geld mee hebt. In Nederland kom je bij een hulpverlener die vraagt “waarmee kan ik u helpen of wat kan ik voor u doen?” Dat is zelf bij de politie in Duitsland ook zo, daar moet je € 130,= betalen als je de politie vraagt om te komen bemiddelen na een aanrijding.

Wachttijden

Door de PLS kan ik niet lang rechtop zitten, zeker niet op een gewoon recht stoeltje of leenrolstoel.

Als ik een afspraak heb in bijv. het Ommelander ziekenhuis in Scheemda (NL) dan ben ik meestal wel binnen 20 min. aan de beurt en soms nog sneller. In Duitsland heb ik met mijn vrouw voor controle vanwege de MS wel eens 4 uur in de wachtkamer gezeten bij de neuroloog. Of mensen die met hun reistas naast zich uren lang op de stoelen liggen bij de eerste hulp of op opname wachten. Voor ons is de maat nu wel vol zeker nu we meer en meer aangewezen raken op zorg.

Terug naar huis

Daarom gezien de huidige situatie en de verwachtingen voor de toekomst lijkt het ons verstandig om ons voor te bereiden op een verhuizing terug naar Nederland. Het is voor ons maar een paar kilometer maar een wereld van verschil. Gelukkig ben ik vanwege mijn gezondheid bijna alleen naar Nederlandse ziekenhuizen gegaan en ben ik nog steeds in Nederland verzekerd. Het enige wat we moeten veranderen zijn de huisarts en tandarts. De tandarts is echt supergoed hier in Duitsland maar dat is ook een gemengde praktijk met een Nederlandse en een Duitse tandarts en wij zijn bij de Duitse tandarts. De huisarts is een ander verhaal, ten eerste is de praktijk niet rolstoel toegankelijk.. De huisarts was er tijdens de Covid pandemie ook heilig van overtuigd dat Covid niet bestond in Oost Friesland dat zegt ook wel iets. Het is tijd om naar huis te gaan!

[tot de volgende]