Pls en emoties, in de eerste instantie lijkt er niet veel aan de hand. Maar als een arts er naar vraagt en je gaat er samen met je vrouw over nadenken en praten dan valt opeens het kwartje. Inderdaad ik kan met name heel snel heel verdrietig worden. Maar ik kan ook zo stom om dingen lachen dat mijn vrouw vraagt of ik gedronken heb.

Vanmiddag gebeurde er iets wat mij aanzette tot het schrijven van deze blog. Mijn vrouw was een hond uitlaten van iemand die naar een kerstviering was. Dat was altijd een hond die graag bezig gehouden werd. Ze kon bijzonder goed opschieten met onze katten. Alleen samen met het baasje flipte ze bij het zien van andere honden. Maar als mijn vrouw met haar liep was dit goed in de hand te houden.

Vanmiddag kwam mijn vrouw terug met tranen in haar ogen, ze had een foto van de hond gemaakt en liet mij deze zien. De hond met voorheen heel veel zin en plezier in het leven was een droevig hoopje ellende geworden. Vroeger was ik hierom behoorlijk boos geworden en had wat lelijke dingen gezegd. Tegenwoordig barst ik uit in tranen en huil als een klein kind. En als ik dan iets wil zeggen wordt het erger. De snelheid waarmee de emoties toeslaan is vele male heftiger dan vroeger.

Door deze snelle verandering in emoties is ook mijn lontje korter geworden. Nu stam ik uit een familie die van nature al een niet te lang lontje hebben dus zijn mijn reacties nu soms heel snel en heftig. Het is de kunst om even weg te lopen en er even over te denken voordat ik mijn reactie uit, wat niet altijd lukt (meestal niet). Het heftig reageren wil niet zeggen dat ik dingen ander zie als voorheen maar wel heftiger reageer op alles. In sommige situaties is het wel ongemakkelijk om als 61 jarige man snel te huilen maar ik probeer meestal wel uit te leggen waardoor het komt. Nu kom ik niet veel onbekende meer tegen in het dagelijks leven dus is het voor mij ook gemakkelijker om er over te praten en ik schaam mij er ook niet voor - het is wat het is.

tot de volgende